نقش شهرداریها در ارتقای مدیریت شهری با رویکرد محله گرایی

مقدمه و هدف پژوهش: هدف کلی این تحقیق تبیین نقش شهرداری‌ها در ارتقای مدیریت شهری با رویکرد محله گرایی است که با مطالعه اهمیت محله گرایی در ارتقای مدیریت شهری شهرداری تهران با عنوان هدف ویژه بررسی می‌گردد. روش پژوهش: برای مطالعات میدانی و سنجشی افته‌های مطالعه از روش هایی چون مصاحبه با متخصصان، مصاحبه با مسئولان شهری، پرسشنامه و مشاهده استفاده شد. در فرایند گزینش محله‌های مورد سنجش، تلاش شد تا محله هایی انتخاب شوند که به لحاظ ویژگی‌های کالبدی و اجتماعی متفاوت و به نوعی نماینده ای مناسب از محله مورد مطالعه به لحاظ گونه بندی کالبدی اجتماعی باشند تا یافته‌های پژوهش قابلیت تعمیم بیشتری داشته باشند. یافته‌ها: با در نظر گرفتن اهمیت شاخص‌ها و مقایسه شاخص‌ها و مقایسه آنها مشخص شد که شفافیت و اطلاع رسانی صحیح مهم‌ترین معیار و دارای بیشترین امتیاز است. مقایسه میان معیارهای مربوط به اجتماع محلی، بیانگر اهمیت بیشتر مؤلفه سرمایه اجتماعی از سرمایه کالبدی محله است. همچنین این نکته مهم، لزوم توجه به معیارهای سرمایه اجتماعی را در قالب شبکه اجتماعی، مسئولیت پذیری و توانایی‌های فردی اهالی، هنجارها و ارزش‌های عرفی و اعتماد مورد تأکید قرار می‌دهد. پس لزوم توجه به موارد فوق الذکر در قالب تدوین برنامه کاربردی و مناسب در تصمیم گیری‌ها و تصمیم سازی‌های مدیران و مسئولان مدیریت شهری احساس می‌گردد. نتیجه‌گیری: بنابر این تعریف اهداف و برنامه‌ها برای ناحیه و اجرای آنها از طرف شهرداری ناحیه با نظارت شهرداری منطقه 13 و مقیاس‌های بالا صورت می‌گیرد در صورتی که شورای ناحیه که برآمده از نظر شورای مردم می‌باشد، می‌تواند کار نظارت را برعهده بگیرد. لذا تمام مشکلات و نیازهای ناحیه ای که می‌تواند در سطح ناحیه و توسط نهادهای مردمی و شورایی انجام گیرد نباید به سطوح بالاتر مثل شهرداری مناطق یا شهرداری مرکزی ارجاع داده شود.